- FoititikaNea Newsroom
- |
«Τέμπη, ένα έγκλημα που δεν πρέπει να ξεχαστεί»
Γράφει στα «Φοιτητικά Νέα» η Ζωή Αλφαρά, φοιτήτρια Πολιτικών Επιστημών και Δημοσίων Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, με παράλληλες σπουδές στη ΣΑΕΚ (πρώην ΔΙΕΚ) Εργοθεραπείας Χαϊδαρίου
"Ένας χρόνος συμπληρώνετε σήμερα από ένα έγκλημα ή αλλιώς δυστύχημα όπως θέλουν να αποκαλέσουν κάποιοι γιατί δεν είναι αρμόδιοι και υπεύθυνοι να αναλάβουν την ευθύνη τους. Άλλωστε πότε το έκαναν για να το κάνουν τώρα;
Ήταν 28 Φλεβάρη 2023 όταν δύο αμαξοστοιχίες του σιδηροδρομικού δικτύου εκτελούσαν δυο διαφορετικά δρομολόγια, με δυο διαφορετικούς προορισμούς. Το ένα και το πιο μοιραίο το InterCity62 και το άλλο η εμπορική αμαξοστοιχία. Το ειρωνικό της υπόθεσης είναι ότι οι δύο αμαξοστοιχίες ακολουθούσαν διαφορετική κατεύθυνση, κι όμως βρέθηκαν στις ίδιες ράγες. Άλλωστε όλα λειτουργούν σωστά σε αυτή τη χώρα.
Στο InterCity62 επέβαιναν 350 επιβάτες. Οι περισσότεροι των οποίων νέα παιδιά, φοιτητές. Επέβαιναν και άνθρωποι που άφησαν πίσω τους παιδιά, οικογένειες. Ακόμα και άνθρωποι που άφησαν τη δική τους χώρα για να έρθουν στην Ελλάδα ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον και σε μια πιο ποιοτική ζωή. Που να ήξεραν...!
Το InterCity62 ξεκίνησε από το Σταθμό Λαρίσης γύρω στις 7:22 με τελικό προορισμό τη Θεσσαλονίκη. Ύστερα από ένα τριήμερο χαλάρωσης και ξεκούρασης οι επιβάτες του μοιραίου τρένου έπρεπε να επιστρέψουν στα τότε σπίτια τους ο καθένας για δικούς του λόγους. Μια καθυστέρηση μιας ώρας περίπου δεν προμήνυε καθόλου το τραγικό τέλος της διαδρομής αυτής. Στις 23:22 σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά έγινε και η μοιραία σύγκρουση των τρένων. Μετά από αυτό ένα χάος.
“Πάμε και όπου μας βγάλει”
Τι σημαίνει αυτό; Καμία ενοχή για τις επιπτώσεις που μπορεί να προκαλέσει αυτή η απόφαση; Ρισκάρουν τη ζωή νέων ανθρώπων χωρίς να σκέφτονται τίποτα; Ποια είναι η κυβέρνηση που υποτίθεται μας προστατεύει; Που είναι όλοι αυτοί που σε κάθε εκλογές υπόσχονται όλο και κάτι καινούργιο και ιδιαίτερα για τους νέους ΑΛΛΑ ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ!
57 νέοι άνθρωποι, 57 αθώες ψυχές έχασαν τη ζωή τους γιατί δεν ήταν η κακιά η ώρα αλλά η κακιά η ΧΩΡΑ. Όπως είναι τόσα χρόνια και θα είναι για πολλά ακόμα διότι θεωρούν πιο σημαντικό να προσλάβουν αστυνομικούς ή οτιδήποτε άσκοπο έχουν κάνει αντί να φτιάξουν οτιδήποτε καθημερινά στερεί τη ζωή σε αθώους ανθρώπους. Άλλα εφόσον δεν είναι κάποιος δικός τους δεν τους νοιάζει. Τελικά η υποκρισία κερδίζει στη ζωή!
Κατάφεραν να “κλείσουν” 57 οικογένειες και σπίτια και οι επιζώντες αυτής της τραγωδίας να ζουν με έναν μόνιμο εφιάλτη, ένα μόνιμο πόνο και ένα “ΓΙΑΤΙ;”"
Αναρωτήθηκαν ποτέ πως ζουν οι οικογένειες των θυμάτων ή οι επιζώντες μετά από όλο αυτό; Προσπάθησαν σε απίστευτο χρονικό διάστημα να συγκαλύψουν το έγκλημα που προκάλεσαν, μπαζώνοντας το σημείο. Μέσα σε μόλις 4 μέρες μπάζωσαν και εξαφάνισαν 3 βαγόνια και τα συντρίμμια των υπόλοιπων καμένων βαγονιών. Δεν ήξεραν όμως ότι οι μνήμες, η απώλεια και ο πόνος των ανθρώπων αυτών που ψάχνουν δικαίωση για τα παιδιά τους και τον εαυτό τους δεν μπαζώνονται και ούτε θα το καταφέρουν. Θα ζουν με αυτό για το υπόλοιπο της ζωής τους.
Έκτοτε γίνονται διαδηλώσεις για το έγκλημα στα Τέμπη. Γονείς που έχασαν τα παιδιά τους ζητούν δικαίωση. Νέα παιδιά που είτε ήξεραν είτε όχι κάποιον από το μοιραίο InterCity62 βγαίνουν στους δρόμους. Διεκδικούν όλα όσα έπρεπε να παρείχε η χώρα αυτή.
Είναι δυνατόν να φοβάται ο νέος να ζει πλέον στην Ελλάδα; Κινδυνεύουμε καθημερινά από τα πάντα διότι κάποιοι δεν κάνουν τη δουλειά τους. Άλλα εφόσον αυτοί έχουν την προστασία, την ασφάλεια και τα προνόμια που χρειάζονται για εκείνους και την οικογένεια τους πιο το νόημα να προβληματιστούν για τους άλλους ; Γιατί να θέλουν να αλλάξουν κάτι;
Σήμερα η χώρα μας πενθεί 57 ΑΘΩΩΕΣ ψυχές και εκατοντάδες οικογένειες που άφησε τραγικές μνήμες η τραγωδία στα Τέμπη. Ένας χρόνος κι όμως τίποτα δεν άλλαξε. Ακόμα έχουν μείνει με ένα ΓΙΑΤΙ που θα τους στοιχειώνει για το υπόλοιπο της ζωής τους.
Πόσο ακόμα θα αφήνουμε τέτοια εγκλήματα ατιμώρητα και θα μένουμε αμέτοχοι; Μέχρι να χτυπήσει και το δικό μας σπίτι η επόμενη τραγωδία;
Βλέπεις γονείς που έχασαν τα παιδιά τους να διεκδικούν τη δικαίωση για τις αθώες ψυχές τους και αντιλαμβάνεσαι το μεγαλείο ψυχής που έχουν και πραγματικά νιώθεις τόσο μικρός μπροστά τους.
Ένα “στείλε όταν φτάσεις” που όλοι έχουμε ακούσει να μας επισημαίνουν οι γονείς μας σε κάθε έξοδο. Ένα μήνυμα που είναι τόσο σημαντικό για εκείνους και εμείς το “χλευάζουμε” ή το περιφρονούμε.
Ένα μήνυμα ή ένα τηλέφωνο που με λαχτάρα περίμεναν εκείνη τη νύχτα οι γονείς των θυμάτων και δε το πήραν ποτέ. Το γνωστό πλέον “Στείλε οτ(ΑΝ) φτάσεις”.
Ένα “μαμά κοιμήσου θα αργήσω” και άλλα τόσα παιδιά που δε γύρισαν ποτέ και θα αργήσουν να “ξανά” γυρίσουν σπίτι τους.
Άλλα τόσα που επέζησαν , που ήρθαν αντιμέτωποι και άλλα τόσα που παλεύουν καθημερινά με τα τραύματα τους και τους εφιάλτες τους. Κι όμως ούτε εκεί ήταν κάποια κυβέρνηση δίπλα τους. Πολλοί επιζώντες ανέφεραν ακόμα και ένα χρόνο μετά την αδιαφορία της κυβέρνησης προς το πρόσωπο τους. Δεν βοήθησαν πουθενά. Ξέρουν καλά να βγαίνουν και να φαίνονται συντετριμμένοι στις ειδήσεις αλλά πίσω από αυτές τι γίνεται; Το απόλυτο τίποτα! Καμία ενοχή των όσων συνέβησαν εξαιτίας της απερισκεψίας τους; Για αυτό δεν πρέπει να υπάρξει και καμία ανοχή από όλους μας μέχρι να αποδοθεί η δικαιοσύνη σε όλους όσους επέβαιναν στο τρένο στις 28 Φλεβάρη 2023.
Στη μνήμη των 57 αδικοχαμένων ψυχών που έχασαν τη ζωή τους στην κοιλάδα των Τεμπών και σε όσων ζουν ακόμα με τους εφιάλτες αυτού του ταξιδιού που είχε ως τελικό προορισμό εν τέλει τον ουρανό.."
Δείτε ΕΔΩ όλα τα τελευταία Φοιτητικά Νέα.
ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΑ ΝΕΑ ΣΤΟ GOOGLE NEWS
