Φοιτητικές Ιστορίες: Μια φοιτήτρια σε ένα μικρό στούντιο μιας πολυκατοικίας

Φοιτητικές Ιστορίες: Μια φοιτήτρια σε ένα μικρό στούντιο μιας πολυκατοικίας

Η Μαρία είναι φοιτήτρια στην Πάτρα όπου και ζει τα τελευταία δύο χρόνια, σε ένα μικρό στούντιο μιας πολυκατοικίας. Οικογενειακή πολυκατοικία, ήσυχη, σαν τα λιμνάζοντα νερά στα οποία κολυμπούν ήσυχες καθώς πρέπει οικογένειες - αν και αυτό το καθώς/πρέπει έχει κάτσει στραβά στο λαιμό μου από τότε που κατάλαβα τον κόσμο-…

Στο επάνω διαμέρισμα μια οικογένεια.


Μια νύχτα, η Μαρία άκουσε να πέφτει άγριο ξύλο, εκεί, από πάνω. Εκείνος ήταν μεγαλόσωμος, τον είχε δει κανα δυο φορές στην είσοδο. Εκείνη, μια μικρόσωμη κοπέλα από αυτές που σε κοιτούν με την άκρη του ματιού τους όταν τις συναντάς. Ούτε «καλημέρα» δεν έλεγε τον πρώτο καιρό λες και φοβόταν ότι με την «καλημέρα» θα ξεστρατούσαν από το στόμα της και όλα τα μαρτύρια που κρύβονταν σε αυτό το όμορφο κατά τα άλλα διαμέρισμα.

Περισσότερες φοιτητικές ιστορίες μπορείτε να δείτε εδώ.

Εκείνη η νύχτα γέμισε με γδούπους σαν κάποιος να έδινε μπουνιές σε κάποιον άλλο, χτυπήματα στον τοίχο, έπιπλα που μετακινούνταν, μια γυναικεία φωνή που φώναζε «βοήθεια» και ένα παιδάκι που έκλαιγε. «Είσαι άρρωστη μωρή» ακούστηκε κάποια στιγμή ανάμεσα στις κραυγές και τα απίστευτα χτυπήματα.

Η Μαρία τρομοκρατήθηκε. Κατάλαβε ότι ένας άνθρωπος κακοποιείται άσχημα αλλά δεν ήξερε τι να κάνει. Έκλαιγε αλλά δεν το έβαλε κάτω. Βρήκε το κουράγιο και πήρε το 100. Έφτασαν αμέσως. Στο άκουσμα της αστυνομίας όμως όλα ηρέμησαν απότομα. Όλα έλαβαν τον καθημερινό τους τόνο. Η αστυνομία χτύπησε κουδούνια, ρώτησε τι συμβαίνει αλλά … τίποτε δεν συνέβη, «Οι κακοί γείτονες υπερέβαλαν». Ακολούθησαν δύο μέρες σιωπής. Την τρίτη όμως ένα σημείωμα έπεσε κάτω από την πόρτα της Μαρίας. «Προσέξτε καλά γιατί μας έχετε τρελάνει με τις μουσικές σας και τις παρέες των φοιτητών που μαζεύετε. Ξέρετε εσείς…»

Το είχε πετάξει η σιωπηλή κυρία που εκείνη τη νύχτα κραύγαζε από τους πόνους…

Την είχε ενοχλήσει, κι εκείνη και όλους, που η καλή-καθώς/πρέπει οικογένεια άρχισε να ξεκουκουλώνεται από μια μικρή φοιτήτρια. Είχε περάσει στο πετσί της ο πόνος και η βία και την προτιμούσε από το να μπλέξει, να αντιδράσει, να μιλήσει. Όμως η Μαρία είχε τολμήσει, έτσι απλά, αθόρυβα και χωρίς να το συνειδητοποιεί να της κεκουκουλώνει την αλήθεια, να τα βάζει με το «σώπα, μη μιλάς, μη μπλέξεις»…

Ακολούθησαν μερικά σκόρπια βράδια που έγιναν παρόμοιες σκηνές. Και έπειτα τέλειωσαν όλα. Εκείνη ορθώθηκε, εκείνος έφυγε…

Για πολύ καιρό η Μαρία αναρωτιόταν αν έκανε καλά, αν όχι. Σκεφτόταν μήπως είχε παίξει το δικό του ρόλο, το τράβηγμα της κουρτίνας, εκείνη τη νύχτα. Μήπως ξεσκέπασε λιγάκι από τη σαπίλα κι άρχισε να βρωμά… «Με απείλησαν έμμεσα», έλεγε ταραγμένη κάποιες φορές. Μήπως όμως η σιωπηλή κυρία κατάλαβε έτσι ότι δεν είναι μόνη της πια; Ό,τι κάποιος την έχει ακούσει και της ψιθυρίζει «Σήκω επάνω και προσπάθησε…»;

Για περισσότερες Φοιτητικές Ιστορίες κάνε Like στην σελίδα Φοιτητικές Ιστορίες (περισσότερα εδώ).

(Αληθινή ιστορία, η "Μαρία" ξέρει...) -

Μια φοιτήτρια

Στείλε και εσύ την δική σου Φοιτητική Ιστορία και δες την δημοσιευμένη στα Φοιτητικά Νέα/Foititikanea.gr

Φοιτητικά Νέα/Foititikanea.gr