ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΑ ΝΕΑ ΣΤΟ GOOGLE NEWS
Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Κάνε την αίτησή σου τώρα!
Φοιτητής ΑΠΘ: "Το εαρινό εξάμηνο ξεκίνησε για μένα στους δρόμους"
*Γράφει ο Αντώνης Κίτσιος, φοιτητής του ΑΠΘ
"Αν με γνωρίζεις προσωπικά θα το ξέρεις, αν όχι, θέλω να ξέρεις πως έχω και γω στόχους και όνειρα πάνω στις πλάτες των οποίων γαντζώνομαι -όχι δεν κουρνιάζω- τόσο σφιχτά που μερικές φορές αιμορραγώ ψυχικά, σωματικά...κυρίως ψυχικά. Και γαντζώνομαι περήφανα όχι από ανάγκη γιατί ξέρω πως το να έχεις ένα πιστεύω να πορευτείς εκεί έξω δεν σε κάνει απαραίτητα ειδωλολάτρη, αλλά ανθεκτικό σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε προσπαθήσει να σου πει το αντίθετο.
Σήμερα οι στόχοι μου πάτησαν pause, σήμερα τα όνειρα μου αναβλήθηκαν επ'αόριστον. Σήμερα άφησα 48 άτομα στο περίμενε, μία μετάφραση και τρεις επιμέλειες κειμένων για τα οποία θα πληρωνόμουν, τέσσερις ερασιτεχνικές μεταφράσεις λογοτεχνικών έργων, μία ομιλία σε επικείμενο συνέδριο της πόλης, μία "πτυχιακή... " και κάτι mail αναπάντητα. Αύριο πάλι και καθώς ξεκινάνε τα μαθήματα στη σχολή, οι καθηγητές μου δεν θα με καλωσορίσουν μέσα από το μαύρο τετράγωνό τους. Αφού αντί για 70 θα μετράνε πια 69 κεφάλια στο εργαστήριο, αντί για 101 θα έχουν 100 φοιτητές να διδάξουν.
Και όλα αυτά γιατί το παρακράτος θεωρεί εμένα και τους συμφοιτητές μου εγκληματίες. Γιατί αποτελώ κίνδυνο για τη δημόσια υγεία. Γιατί διαμαρτύρομαι με τη φωνή και το σώμα μου για πράγματα δίχως φωνή και δίχως σώμα, την ελευθερία και τη δημοκρατία. Γιατί αντί να κλάψω για το status quo, πιάστηκα χέρι χέρι με μία φοιτήτρια του Ψυχολογικού και ένα Μηχανολόγο και φωνάξαμε μαζί για το άδικο που γίνεται νόμος. Γιατί απάντησα στα ερωτήματα που αφήνει μετέωρα η κυβέρνηση. Γιατί δεν παλεύω για μένα αλλά για σένα και τα παιδιά σου. Γιατί δεν κοιτάζω στον καθρέφτη παρά μόνο για να κοιτάξω όσους έμειναν πίσω, γιατί δεν κάνω ούτε ένα βήμα πίσω όχι για μένα αλλά για όλους εκείνους που σαν θεματοφύλακες, μου κληροδότησαν πια με σιγουριά το μέλλον του Πανεπιστημίου. Γιατί δεν γράφω για να με διαβάσεις αλλά για να διαβάσεις τα κακώς κείμενα που προσωποποιούνται τελικά με τη μορφή εξουσίας.
Σήμερα, είδα το πρόσωπο μίας Πρυτανείας που δίχως τη δημόσια κατακραυγή δεν θα κουνούσε το δαχτυλάκι της για τα τεκταινόμενα περί κακοποίησης των προηγούμενων εβδομάδων. Σήμερα και κάθε σήμερα βλέπω τα μάτια ανθρώπων στους οποίους πίστεψα να με απογοητεύουν. Και μιλάω για τους απανταχού καθηγητές. Ναι, εσάς. Που αντί να φωνάξετε μαζί μας, φωνάζετε σιωπηλά με τις έρευνες και τις διδαχές σας. Που όταν μας χτυπούσαν, εσείς γυρίζατε το βλέμμα από την άλλη σαν να το αξίζαμε. Που δεν κάνατε ποτέ πράξη τις θεωρίες με τις οποίες μας γαλουχήσατε. Πού ήσασταν, αλήθεια, όταν σας χρειαστήκαμε πραγματικά;
Και μιλάω για μία κοινωνία η οποία φοβάται και φοβάμαι και γω μαζί της. Που περισπάται μα περισπάμαι και γω μαζί της, που έχει καμφτεί κάμπτοντας και μένα μαζί της. Που συνήθισε πια στη βία δίχως να συνειδητοποιεί πως μεγαλύτερη βία από κείνη του να'σαι θεατής στα πράγματα δεν υπάρχει. Που έμαθε να μισεί ό,τι αγαπά και να αγαπά ό,τι μισεί ξεχνώντας πως το μίσος είναι μια πρώιμη μορφή αγάπης. Που σήμερα βίασαν τα παιδιά της και κείνη συναίνεσε και πάλι.
Σε έναν χρόνο από τώρα, ως τεταρτοετής πια, ίσως να καταφέρω να λάβω πλέον το πολυπόθητο πτυχίο αποκτώντας και επίσημα τον τίτλο του καθηγητή. Και θέλω να'μαι η εξαίρεση στους γραμματικούς κανόνες που θα διδάσκω, και θέλω να΄μαι η απιστία σε ό,τι εκείνα υιοθέτησαν άκριτα και μηχανικά, και θέλω να'μαι η ελπίδα των γενεών που κληρονόμησαν την απελπισία μου και θέλω να'μαι για κείνα η χιλιοφόρετη μάσκα που θα μοιραζόμαστε από κοινού στο κρύο και στο χιόνι και στο χάος. Γιατί ίσως μόνο έτσι να υπάρχω...
Συγχωρέστε με, λοιπόν, που άφησα για λίγο τα έδρανα και τον Σαίξπηρ και τον Βιγκότσκι. Συγχωρέστε με γιατί εσείς με βγάζετε στο δρόμο.
Θα κλείσω με έναν στίχο που πρόσφατα καπηλεύτηκα από έργο μου:
-Κι αν σε κάθε τραγωδία γνωρίζαμε μονάχα το τέλος, μπορούμε να πούμε πως πράγματι τελείωσε;"