Με δάκρυα στα μάτια και με τα χέρια της να τρέμουν, η «Μαρία» (πρόκειται για τυχαίο όνομα αφού η κοπέλα δεν θέλει να γίνουν γνωστά τα πραγματικά της στοιχεία), σε κατάσταση σοκ μου περιγράφει καρέ-καρέ την επίθεση που δέχθηκε από άνδρα των ΜΑΤ κατά την διάρκεια των επεισοδίων το απόγευμα της 17ης Νοεμβρίου.
Όπως καταγγέλλει χωρίς να προκαλέσει, ούτε καν λεκτικά, δέχθηκε τρία χτυπήματα στο κεφάλι από τη σιδερένια πλευρά του γκλομπ. Αποτέλεσμα; 4 ράμματα, φόβος, τρόμος και απορία για την άνευ λόγου βία.
Η «Μαρία» είναι ένα κοριτσάκι χαμηλών τόνων, φοιτήτρια στο τέταρτο έτος. Ποτέ δεν την άρεσε να μπλέκεται σε καυγάδες και στην όποια πρόκληση απαντά πάντα με ένα υπέροχο διάπλατο χαμόγελο.
Το απόγευμα της Δευτέρας, αποφάσισε να πάει στην πορεία με μία φίλη της, αφού προηγουμένως είχε πληροφορηθεί ότι επικρατούσε ηρεμία στο κέντρο.
«Κατέβηκα με μια φίλη μου προς το Πανεπιστήμιο κι όταν φτάσαμε υπήρχε πάρα πολύς κόσμος μαζεμένος που κατευθυνόταν ήδη προς το Σύνταγμα. Εκεί βρήκαμε άλλους δυο φίλους μας. Μέχρι να αποφασίσουμε για το αν τελικά θα ακολουθήσουμε τη πορεία απλά παρατηρούσαμε.
Τελικά ξεκινήσαμε να ακολουθούμε την πορεία χωρίς να είμαστε με κάποιο συγκεκριμένο μπλοκ. Απλά περπατούσαμε και περάσαμε 3 με 4 μπλοκ. Ούτε που έδωσα σημασία ποια ήταν, γιατί δε με ενδιέφερε να ακολουθήσω κάποιο συγκεκριμένο.» εξηγεί η ίδια προσθέτοντας πως δίπλα της ήταν γονείς που κρατούσαν το χεράκι των παιδιών τους αλλά και ηλικιωμένοι.
«Τα πράγματα ήταν πραγματικά πολύ ήρεμα. Σίγουρα υπήρχαν κάποιοι που προκαλούσαν με λόγια τους αστυνομικούς, αλλά μέχρι εκεί. Εγώ δεν φώναζα. Δεν έλεγα κανένα από όλα αυτά τα συνθήματα που αποκαλούν τους άνδρες των ΜΑΤ «μπάτσους» και «χρυσαυγίτες με στολή». Και αυτό γιατί εγώ δεν πήγα στην πορεία για να βρίσω τους αστυνομικούς. Τους λυπόμουν μάλιστα που γινόντουσαν δέκτες όλων αυτών των άσχημων χαρακτηρισμών.»
Η «Μαρία» βουρκώνει ολοένα και περισσότερο, όσο πλησιάζει η στιγμή της περιγραφής του ξυλοδαρμού της.
«Γύρω στις επτά το απόγευμα, είχαμε φτάσει ήδη στο Χίλτον και πλησιάζαμε προς την αμερικάνικη πρεσβεία. Όλα ήταν απολύτως ήρεμα και απλά περπατούσαμε προς το τέλος της πορείας. Δεν πίστεψα ούτε μια στιγμή ότι θα συνέβαινε το παραμικρό.
Ξαφνικά κι ενώ πλησιάζαμε στην πρεσβεία και χωρίς να υπάρξει η παραμικρή αφορμή, λίγα μετρά πιο μπροστά από το σημείο που βρισκόμασταν οι αστυνομικοί πέταξαν μια κροτίδα λάμψης ή όπως λέγεται. Αυτό που θυμάμαι από κει και πέρα και που ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσω είναι εκατοντάδες κόσμο να τρέχει προς τα πίσω, να αλλάζουν πορεία προς το μέρος μας. Έπειτα έπεσαν “βροχή” τα χημικά και τα δακρυγόνα.
Δεν μπορούσα να αναπνεύσω και να δω τίποτα. Είχα χάσει και τους φίλους μου. Μην έχοντας συνειδητοποιήσει ακόμα τι γίνεται, τρομοκρατήθηκα και σωριάστηκα κάτω. Προσπαθούσα να πάρω έστω μια ανάσα.
Σε απόσταση αναπνοής από μένα, ήταν κι άλλες κοπέλες που τις χτυπούσαν οι αστυνομικοί με τα γκλομπ τους. Προς στιγμήν την είχα γλιτώσει. Όταν όμως ήρθε να με τραβήξει και να με πάρει από εκεί ένας φίλος μου, ένιωσα τον αστυνομικό να με πλησιάζει και να με χτυπάει τρεις φορές στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Μάλιστα έβρισε και τον φίλο μου και τον χτύπησε και αυτόν στην πλάτη.
Στη συνέχεια τρέξαμε και μπήκαμε σε μια κοντινή καφετέρια. Ήμουν σε κατάσταση σοκ. Φώναζα κι έκλαιγα. Αναρωτιόμουν γιατί με χτύπησαν αφού δεν είχα κάνει τίποτα απολύτως. Κάποια στιγμή, έπιασα το κεφάλι μου γιατί πονούσα πολύ. Τότε είδα ότι το αίμα έτρεχε «ποτάμι». Με έπιασε κρίση. Όλοι προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν και κυρίως μια φίλη μου την οποία είχε χτυπήσει ευτυχώς ελαφριά ένας αστυνομικός.»
Η «Μαρία» μεταφέρθηκε στον Ευαγγελισμό με ασθενοφόρο που είχαν καλέσει οι φίλοι της. Σε αυτό μπήκαν και άλλοι τρεις διαδηλωτές που ήταν επίσης τραυματισμένοι από τα ΜΑΤ. «Δύο από αυτούς ήταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση από μένα» εξιστορεί η ίδια.
«Στο νοσοκομείο η κατάσταση ήταν τραγική. Υπήρχαν παντού τραυματισμένοι από τα επεισόδια στην πορεία. Δίπλα μου ήταν και ένα 14χρονο παιδάκι» προσθέτει σημειώνοντας «Έκανα 4 ράμματα. Ο γιατρός μου είπε πως το χτύπημα έγινε με την ανάποδη πλευρά του γκλομπ με τη σιδερένια…»
Η «Μαρία» με κοιτά και μου λέει πως η μόνη λέξη που κυριαρχεί στο μυαλό της είναι το «Γιατί;» «Γιατί τόση βία, γιατί τόσο μίσος;»
Την ρωτάω τι θα ήθελε να πει στον αστυνομικό που την χτύπησε.
«Αν τον είχα μπροστά μου, χωρίς το κράνος και τη στολή, θα ήθελα να του δείξω αυτό που μου έκανε και να τον ρωτήσω γιατί με χτύπησε με τόση μανία και μίσος; Γιατί; Δεν προκάλεσα κανέναν από αυτούς. Δεν ασχολήθηκα ποτέ με παρατάξεις και κινήματα. Κατέβηκα στη πορεία ως μια απλή φοιτήτρια γιατί θεωρώ σημαντική μια τέτοια επέτειο. Τίποτα περισσότερο.»
ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΑ ΝΕΑ ΣΤΟ GOOGLE NEWS
