- FoititikaNea Newsroom
- |
Γράμμα Φοιτητή του ΠΑΜΑΚ στα «Φοιτητικά Νέα»: "Το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας άνοιξε γιατί έπρεπε, όχι επειδή ήταν έτοιμο!"
«Η μεταχείριση του φοιτητή σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εκτιμήθηκε ως πλήρως προετοιμασμένο να επαναλειτουργήσει υπό τις νέες συνθήκες της καθημερινότητας.
Αγαπητοί αναγνώστες του «Φοιτητικά Νέα»,
Εύχομαι αυτό το γράμμα να σας βρίσκει όλους υγιής.
Από μικρούς μας μάθαιναν να υποστηρίζουμε το δίκαιο και να διεκδικούμε ότι μας αναλογεί. Να μην κάνουμε πίσω αν νιώθουμε πως αυτό που πρεσβεύουμε είναι το σωστό. Ποτέ δεν μας έμαθαν το πως. Αυτό αφορά τον καθένα ξεχωριστά. Όταν νιώσεις ότι πρέπει να πάρεις θέση θα βρεις τον τρόπο που σε εκφράζει καλύτερα.
Γενικά είμαι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων που πάντα πίστευα πως δεν καταφέρνεις κάτι όταν φέρνεις αντίσταση. Ότι είναι να συμβεί θα συμβεί και ως μονάδα δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να το αλλάξεις. Σήμερα όμως κατάλαβα πως απλά χρειάζεται ένα μικρό γεγονός που θα πάρει ζωή μπροστά στα μάτια σου. Κάτι ίσως μικρό για άλλους αλλά σημαντικό για εσένα. Θα ξυπνήσει μέσα σου την ανάγκη να εκφραστείς.
Αυτό το ανώνυμο γράμμα είναι το δικό μου μέσο έκφρασης. Ίσως όχι το πιο τολμηρό αλλά μέχρι εκεί πάνε οι δυνατότητές μου. Όσο γράφω μπορώ να είμαι ο εαυτός μου και να έρχομαι αντιμέτωπος με ότι με απασχολεί. Ίσως αυτό το γράμμα να μην φτάσει ποτέ στην πηγή του προβλήματος αλλά και μόνο που θα το γράψω θα νιώσω πολύ καλύτερα. Ο σκοπός μου είναι να ενημερώσω και όχι να επικρίνω. Να φέρω λίγο φως στα όρια που μας έχει φέρει η κατάσταση που ζούμε. Πρέπει πρώτα να το αναγνωρίσουμε ως πρόβλημα και μετά να το λύσουμε.
Το θέμα που με προβλημάτισε αφορά έναν διάλογο που διαδραματίστηκε μέσα στην αίθουσα του πανεπιστημίου. Από την μία πλευρά ο καθηγητής που προσπαθεί να είναι όσο πιο δίκαιος μπορεί και από την άλλη οι φοιτητές οι οποίοι νιώθουν πως οι συνθήκες που βρίσκονται δεν είναι βιώσιμες.
Η ώρα 10:15, ο καθηγητής μπαίνει στην αίθουσα και παρακαλεί όλους τους φοιτητές που βρίσκονται όρθιοι ή εκτός των αριθμημένων θέσεων να επιστρέψουν σε μία ώρα με σκοπό να διενεργηθεί και δεύτερο τμήμα. Οι φοιτητές ακολούθησαν την παράκληση εφόσον ήταν κάτι που είχε γίνει και σε προηγούμενη διάλεξη. Αλλά μετά συνέχισε και απευθύνθηκε και στα παιδιά που ήταν καθισμένα στην πρώτη και τελευταία σειρά. Η αφορμή αυτής της απόφασης αφορούσε την επιτρεπόμενη πληρότητα της αίθουσας. Όπως καταλαβαίνετε η απομάκρυνση 20 επιπλέον φοιτητών δεν είναι ικανή να εξισορροπήσει το φορτίο της αίθουσας, ο πραγματικός λόγος αποκαλύφθηκε αργότερα από τον ίδιο τον διδάσκοντα.
Ως σύνολο αναρωτηθήκαμε, “θα υπάρξει δεύτερο τμήμα σε μία ώρα;”. Με μια γρήγορα ματιά στο πρόγραμμα σπουδών είδαμε πως το μάθημα αφορά τρεις διδακτικές ώρες και η ερώτηση τέθηκε κατευθείαν στο τραπέζι.
“Κύριε, πως θα βγάλουμε την ύλη του εξαμήνου αν κάνουμε το μάθημα σε μόλις μία ώρα;”
Η απάντηση ήταν εύκολη για τον διδάσκοντα “Θα χρειαστεί να κάνουμε όλοι υπομονή”. Θεωρώ πως απέφυγε την ερώτηση άκρως διπλωματικά. Ο φοιτητής ήταν ειλικρινά ανήσυχος όσον αφορούσε την εκπαίδευσή του και είχε απόλυτο δίκιο. Πως θα μπορέσουμε να βγούμε στην αγορά εργασίας χωρίς τα απαραίτητα εφόδια; Δουλέψαμε σκληρά για να βρισκόμαστε σε αυτήν την αίθουσα και πρέπει να έχουμε την δυνατότητα να εξαντλήσουμε τους πόρους που μας προσφέρει το τμήμα.
Η έναρξη της δια ζώσης εκπαίδευσης έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα στους φοιτητές του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Όμως ένα είναι αυτό που βάζουμε πρώτο στην λίστα. Η ανάγκη να χρειάζεται να ερχόμαστε στην αίθουσα μέχρι και 45 λεπτά πριν την έναρξη του μαθήματος ώστε να μπορέσουμε να βρούμε θέση. Όντας φοιτητής του τμήματος Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής είχα ξανασυναντήσει αυτό το φαινόμενο, σε πολύ μικρότερη κλίμακα βέβαια, όταν άρχισα τις σπουδές μου. Σε μαθήματα υψηλής ζήτησης αν αργούσες στο περιθώριο των 5-10 λεπτών πριν την έναρξη του μαθήματος οι πιθανότητές σου να καθίσεις στα σκαλοπάτια αυξανόντουσαν εκθετικά. Όμως τότε είχαμε ένα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα. Αναγνωρίζοντας την αυξημένη προσέλευση του τμήματος, λόγω του υψηλού αριθμού νέων θέσεων, η διοίκηση του πανεπιστημίου μας διόρισε τα μεγαλύτερα αμφιθέατρα του κτιρίου και επιπλέον την αίθουσα εκδηλώσεων.
Τι άλλαξε λοιπόν; Γιατί ένα τόσο μεγάλο τμήμα με όλες τις νέες συνθήκες στο τραπέζι αναγκάζεται να χωρέσει σε μία αίθουσα 100 περίπου ατόμων ενώ στο παρελθόν είχε πληρότητα σε αμφιθέατρα ύψους 350 θέσεων;
Ένας συμφοιτητής σηκώνει το χέρι του.
“Κύριε, γιατί δεν μας χωρίζετε σε τμήματα, όπως εξάλλου είχε γίνει και το πρώτο έτος, ώστε να μπορούμε να ξέρουμε τι ώρα να έρθουμε για να μην δημιουργείται αυτός ο συνωστισμός”
“Αυτό να κάνετε” είπε ο διδάσκοντας “Μιλήστε και χωριστείτε για την δική σας ευκολία, να ξέρετε πότε να έρχεστε”
Στην αρχή δεν μπόρεσα να καταλάβω την απάντηση. Γιατί να μην γίνει οργανωμένα από το τμήμα και να ενημερώσει τους φοιτητές; Αλλά συνέχισε λέγοντας “Εμείς δεν μπορούμε να σας βάλουμε σε τμήματα”. Τότε κατάλαβα το πρόβλημα.
Δεν είναι δυνατό για το πανεπιστήμιο να δηλώσει στο υπουργείο ένα πρόγραμμα με χωρισμένα τμήματα γιατί θα έπρεπε να δηλώσουν και αντίστοιχες ώρες σε κάποια άλλη αίθουσα Όλα διενεργούνται με πλήρη μυστικότητα. Με τις υποδομές και το προσωπικό που διαθέτει το πανεπιστήμιο κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατο. Η λύση; Δεν λέμε τίποτα σε κανέναν, έρχεστε όλοι και μετά αν θέλετε μόνοι σας μπορείτε να χωριστείτε άτυπα.
Βλέπετε, ήδη ήξεραν τι θα επικρατούσε. Ήξεραν πως θα μείωναν τις διδακτικές ώρες και δεν υπήρχε άλλη περίπτωση. Θέλοντας πιθανότατα να δώσει μία γρήγορη ανακούφιση στους φοιτητές είπε την εξής ατάκα.
“Μην ανησυχείτε, όπως ξέρετε μετά του Αγίου Δημητρίου αρχίζει και μειώνετε ο αριθμός προέλευσης. Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.”
Αυτό είναι που έχουν στο μυαλό τους; Έτσι έχουν σκοπό να καλύψουν αυτήν την καταστροφική επανένταξη στην “κανονικότητα”;
“Μπορεί στην αρχή να είχαμε κάποια προβλήματα αλλά στο τέλος όλα μπήκαν σε μία σειρά” θα λένε με καμάρι σε ειδήσεις και εφημερίδες. Πόσοι όμως από αυτούς του φοιτητές θα διαφύγουν σε αυτήν την επιλογή από ανάγκη και όχι αμέλεια; Η εικόνα μας τελικά είναι πιο σημαντική από την ουσία;
Μία πρόταση για υβριδικά μαθήματα απορρίφθηκε γρήγορα από τον διδάσκοντα χωρίς να δώσει πολλή εξήγηση. “Ανεπαρκής τεχνολογία” ήταν η απάντηση. Τέτοια μαθήματα πιστεύω είναι η μοναδική βιώσιμη λύση αλλά ουδέν λόγος από την διοίκηση. Πάντως το να χτίσουμε κτίριο ακούγεται πιο δύσκολο.
Ένας φοιτητής παίρνει θέση να ρωτήσει για την υγειονομική κατάσταση της αίθουσας όντας ορμώμενος από την περίεργη απόφαση για την απομάκρυνση φοιτητών που ήταν σε αριθμημένες θέσεις.
“Εφόσον ήδη μέτρα κατά του ιού όπως οι αποστάσεις δεν υφίσταται στον χώρο, γιατί είπατε τα παιδιά της πρώτης και τελευταίας σειράς να φύγουν”
Όσον αφορά την τελευταία σειρά δεν μάθαμε κάτι εφόσον η απάντηση είχε να κάνει μόνο με την πρώτη. Με έναν αέρα λοιπόν ο καθηγητής είπε.
“Πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον ενάμιση μέτρο απόσταση για λόγους υγείας, η πρώτη σειρά είναι πολύ κοντά σε εμένα”
“Και εμείς κύριε; σε εμάς γιατί δεν υφίσταται αυτά τα μέτρα;” απαντά ο φοιτητής.
“Τι ερώτηση είναι αυτή; Σε ποιο κόσμο ζείτε;”
Πιστεύω πως ήταν μία γρήγορη απάντηση χωρίς σκέψη και γρήγορα την μετάνιωσε αλλά δεν είχε την δυνατότητα να γυρίσει το χρόνο πίσω. Οπότε η μόνη επιλογή ήταν μπροστά και έτσι συνέχισε.
“Προφανώς και δεν υπάρχει αρκετός χώρος για τέτοιες πολυτέλειες”
“Τι δηλαδή;” απαντά ο φοιτητής “η δική μας υγεία δεν είναι κάτι που πρέπει να είχατε μετρήσει όταν αποφασίσατε να ανοίξετε το πανεπιστήμιο υπό αυτές τις συνθήκες”
και τότε ο καθηγητής έδωσε το τελειωτικό χτύπημα
“Δεν σε αναγκάζει κανείς να έρχεσαι”
Πως είναι δυνατόν να δίνονται τέτοιες απαντήσεις από επαγγελματίες εκπαιδευτικούς;
Αυτές οι έξι λέξεις χτύπησαν ένα μικρό κουδουνάκι μέσα μου. Κούνησα το κεφάλι μου και αναρωτήθηκα αν είναι τόσο εύκολο να καταφεύγουμε σε τέτοιου είδους απαντήσεις τόσο σύντομα, πως περιμένουμε να βελτιωθούμε ως κοινωνία; Ο ιός είναι απλά η αφορμή. Το πως θα το διαχειριστούμε είναι αυτό που θα δείξει πόσο άνθρωποι πραγματικά είμαστε.
Ξαφνικά η απροσεξία ενός φοιτητής έχει ως αποτέλεσμα να χυθεί ένας καφές. Η ζημιά μικρή αλλά η αναστάτωση έγινε αισθητή από τον διδάσκοντα ο οποίος γρήγορα πήρε θέση.
“Βλέπετε πως αντιμετωπίζουν την κατάσταση οι συμφοιτητές σας; ως ένα αστείο! Βρισκόμαστε σε μία αίθουσα που η χρήση μάσκας είναι υποχρεωτική και φέρνουν μαζί τους καφέ!”
Μέχρι εδώ όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι έχει όλο το δίκιο με το μέρος του όμως η συνέχεια του λόγου του είναι πραγματικά τρομακτική.
“Δεν μπορείτε να καταλάβετε το πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση γιατί κανείς σας δεν έχει χάσει κάποιον δικό του άνθρωπο αυτών τον καιρό και αυτό φαίνεται!”
Επικρατεί απόλυτη ησυχία στην αίθουσα. Πιθανότατα επειδή δεν ήμασταν όλοι σίγουροι αν είπε όντως αυτό που ακούσαμε. Αλλά το συνέχισε.
“Όποιος εδώ μέσα έχει χάσει κάποιον δικό του να το πει!”
Βαβούρα και αντίλαλος. Δεν πιστέψαμε τα λόγια που βγήκαν από το στόμα του. Χωρίς καμία δεύτερη σκέψη, χωρίς δισταγμό ενώ έκανε μία παύση περιμένοντας κάποια απάντηση που κανένας φοιτητής δεν είχε σκοπό να δώσει. Η συζήτηση κόπασε και άρχισε το μάθημα όμως μια καμπάνα ηχούσε στα αφτιά μου.
Εκείνη λοιπόν ήταν η στιγμή για την οποία μιλούσα στην αρχή. Η στιγμή που πήρα την απόφαση πως πρέπει να βρω τρόπο να εκφραστώ. Πρώτα για την αδικία και την ταπείνωση που ζούμε καθημερινά μέσα σε έναν χώρο που εξ’ αρχής δεν ήταν κατάλληλα προετοιμασμένος. Αλλά έπειτα και για τον τρόπο που έχουμε διαχειριστεί τις νέες συνθήκες ζωής όσον αφορά τις διαπροσωπικές μας σχέσεις.
Θα ξεκινήσω με τα προφανή που αφορά την ετοιμότητα του πανεπιστημίου για την διά ζώσης εκπαίδευση. Πρέπει να αναλογιστούμε πως το ζήτημα του ιού είναι ένα γνωστό πλέον φαινόμενο τα τελευταία σχεδόν δύο χρόνια.
Δεν υπάρχει επαρκής αριθμός αντισηπτικών στους χώρους του πανεπιστημίου για το οποίο είχα διαβάσει ως σημείο που πρόσεξε πολύ η διεύθυνση. Στον χώρο της βιβλιοθήκης, του εστιατορίου, του κυλικείου και έξω από μία τουαλέτα έχω δει. Ούτε ένα έξω από κάποια αίθουσα που έχω παραβρεθεί προσωπικά. Πάντως θέλω να δώσω πολλά συγχαρητήρια στους υπαλλήλους υγειονομικού ενδιαφέροντος που βλέπω συχνά στους χώρους.
Δεν είναι τόσο η ανάγκη για αντισηπτικό όσο το ότι δεν προνόησαν να βρίσκονται στους χώρους. Δεν είναι κάτι απολύτως απαραίτητο πλέον;
Το άλλο μεγάλο ζήτημα το ανέφερα πιο πάνω και έχει να κάνει με την επάρκεια αιθουσών και διδακτικού προσωπικού. Δεν γίνεται να μην υπάρχει κάποιος έλεγχος που να πιστοποιεί πως το πανεπιστήμιο είναι ικανό να συντηρήσει τους φοιτητές τους για όλες τις διδακτικές ώρες. Είναι κάτι πολύ απλό που δεν χρειάζεται παραπάνω εξήγηση. Το να ανοίγει το πανεπιστήμιο για τα μάτια του κόσμου δεν πρέπει να είναι το κύριο μέλημα. Αυτό λοιπόν είναι και το πάτημά μου να περάσω σε κάτι πιο σημαντικό από οποιοδήποτε αντισηπτικό.
Έχουμε φτάσει σε σημείο να φερόμαστε άσχημα στους συνανθρώπους μας και όλα γιατί οι καταστάσεις μας αναγκάζουν. Απαγορεύσεις, μέτρα, υποχρεώσεις, όλα αυτά μας φέρνουν εμάς τους ίδιους σε αντιπαράθεση και δεν το καταλαβαίνουμε. Προφανώς αντιλαμβάνομαι την ανάγκη να μένουμε ασφαλής και ότι η υγεία είναι πάνω από όλα αλλά μήπως βάζουμε την ανθρωπιά μας πιο χαμηλά από εκεί που θα έπρεπε; Όλα περνάνε από το χέρι μας, η αγένεια δεν πρέπει να είναι μέτρο διαφυγής ώστε να διεκδικήσουμε κάτι που άλλοι μας έχουν περιορίσει και μας αναγκάζουν να ερχόμαστε σε αντιπαράθεση.
Κλείνοντας θα ήθελα να απευθυνθώ στους συμφοιτητές μου. Δεν προτείνω καμία μορφή φασαρίας. Όσον αφορά το πως θα πάει το εξάμηνο ξέρω πως δεν θα υπάρξει καμία αλλαγή των συνθηκών όσο αφορά το πανεπιστήμιο και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό. Σας ζητάω μονάχα ένα πράγμα να αναγνωρίσουμε την κατάσταση και να υπάρξει αλληλεγγύη.
Είναι όντως σημαντικό να φοράμε την μάσκα μας. Είναι σημαντικό να μην συνωστιζόμαστε. Είναι σημαντικό να είμαστε ευγενικοί. Ξέρω πως δύσκολα αλλάζουν κάποια πράγμα όμως πρέπει να τα αναφέρω. Αν μπορείτε μην “κρατάτε” πολλές θέσεις για φίλους, ας είμαστε λίγο πιο δίκαιοι. Μετά την λήξη κάποιου μαθήματος ας κάνουμε χώρο να βγουν αυτοί που είναι ήδη μέσα. Όσο γίνεται ας αφήνουμε τις αίθουσες να αερίζονται. Αναγνωρίζω πόσο βάρβαρο είναι να περιμένεις 30 λεπτά και τελικά να μην βρίσκεις πάλι να κάτσεις αλλά δώστε λίγο χώρο και ας μπαίνουμε λίγο πιο ήρεμα. Μην φτάνουμε στα όριά μας ως σύνολο, πρέπει να είμαστε ενωμένοι και να υπάρχει επικοινωνία ακόμα και για αυτά τα “άτυπα” θέματα.
Προσωπικά έχω καταλήξει σε ένα συμπέρασμα αν θέλω να συνοψίσω την όλη κατάσταση.
“Το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας άνοιξε γιατί έπρεπε, όχι επειδή ήταν έτοιμο!”»
Το ΠΑΜΑΚ εφιστά την προσοχή στους φοιτητές που κυκλοφορούν στο πανεπιστήμιο
ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΑ ΝΕΑ ΣΤΟ GOOGLE NEWS
