Βιβλιοθήκες Πανεπιστημίων με ωράριο δημοσίου! Οι φοιτητές της Νομικής Σχολής Αθηνών μαζεύουν υπογραφές!

Βιβλιοθήκες Πανεπιστημίων με ωράριο δημοσίου! Οι φοιτητές της Νομικής Σχολής Αθηνών μαζεύουν υπογραφές!

Βιβλιοθήκες Πανεπιστημίων με ωράριο λειτουργίας δημοσίου! Αυτό περιγράφουν Μεταπτυχιακοί φοιτητές της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) με επιστολή που απέστειλαν στον Κοσμήτορα με θέμα "Βελτίωση λειτουργίας και παροχών της Βιβλιοθήκης της Νομικής Σχολής Αθηνών". Οι φοιτητές με την επιστολή διαμαρτυρίας ζητούν να γίνει άμεσα κάτι έτσι ώστε τουλάχιστον η Σχολή τους να προσεγγίσει το καθεστώς λειτουργίας των βιβλιοθηκών στα Πανεπιστήμια του εξωτερικού. 

Ειδικότερα, εδώ και κάποιες μέρες έχει ξεκινήσει μια διαδικασία συλλογής υπογραφών για ωράριο λειτουργίας της βιβλιοθήκης/αναγνωστηρίου στη Νομική Σχολή Αθηνών. Μέχρι τώρα να αναφερθεί πως έχουν συγκεντρωθεί 516 υπογραφές, 173 από μεταπτυχιακούς φοιτητές και 343 από προπτυχιακούς φοιτητές της Νομικής.


Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο φοιτητής Παναγιώτης Βαλλιανάτος με ανάρτηση του στο Facebook «η κατάσταση είναι γνωστή και εδώ και χρόνια -από το πρώτο έτος μου που έχω ζωντανή μνήμη-. Βιβλιοθήκες πανεπιστημιακές που λειτουργούν στην καλύτερη περίπτωση με ωράριο καταστημάτων, με μέρες που κλείνουν νωρίτερα και μέρες που κλείνουν λιγότερο νωρίς, με βιβλία που ψάχνεις να βρεις χρονολογία έκδοσης που να ξεκινάει από 2, με μόνη ηλεκτρονική βάση το Google, και με μόνη δυνατότητα να μελετήσεις και στο σπίτι σου ένα βιβλίο, να το φωτοτυπήσεις σε κάποιον θαρραλέο φωτοτυπά που δεν θα φοβάται τα πρόστιμα για παραβίαση πνευματικής ιδιοκτησίας. Όσοι έχουμε φίλους που σπουδάζουν έξω, συχνά τους ζητάμε κάποιο άρθρο που μπορούν να βρουν με τους κωδικούς τους και να μας το στείλουν. Ακόμα κι αν σπουδάζουν σε πανεπιστήμια που σε μεταπτυχιακό επίπεδο έχουν χαμηλότερα δίδακτρα από αυτά που πληρώνουμε εμείς πλέον».

Μεταξύ άλλων για τις μετεπτυχιακές σπουδές ο φοιτητής αναφέρει: «Έχει κατά κάποιον τρόπο εντυπωθεί ως άφευκτη πραγματικότητα, ότι οι μεταπτυχιακές σπουδές στην Ελλάδα είναι κάτι λίγο καλύτερο από το πάρκινγκ. Ότι απλά περιμένεις έναν χρόνο μέχρι να φύγεις έξω για να κάνεις το καλό μεταπτυχιακό. Ότι εδώ συμπληρώνεις απλά με ένα χαρτί το σι βι σου για τις αιτήσεις που θα κάνεις για έξω. Λες και μπορούμε όλοι να φύγουμε μετά. Και δεν μιλάω για τις απλησίαστες Αμερική και Αγγλία (και όχι δεν φτάνουν οι υποτροφίες που μπορεί να πάρει κάποιος για να φύγει μόνες τους) αλλά ακόμα και για τις πιο φιλικές στα χαμηλά και μέτρια οικονομικά στρώματα Ολλανδία, Γαλλία, Γερμανία κλπ. Λες και έχουμε έναν χρόνο για πέταμα. Ε δεν έχουμε. Και μπορεί και να μην καταφέρουμε ποτέ να φύγουμε για σπουδές έξω. Γιατί είναι ακριβές. Και γιατί δεν τις σηκώνει η τσέπη ούτε η δικιά μας ούτε του σπιτιού μας. Αλλά σηκώνει το κεφάλι μας βαθύτερες σπουδές, σηκώνει η διάθεσή μας την έρευνα, σηκώνει και η καθημερινότητά μας ένα κυνήγι νοήματος μέσα από την επιστήμη. Και γενικώς σηκώνει μια σοβαρότητα σε αποφάσεις για τη ζωή μας, όπως αυτή των σπουδών. Τις οποίες τις θέλουμε ουσιαστικές. Και θέλουμε να ενισχύσουμε και το ερευνητικό δυναμικό της χώρας στην οποία μένουμε και στην οποία σπουδάζουμε».

Ολόκληρη η τοποθέτηση του φοιτητή έχει ως εξής:

«Εδώ και κάποιες μέρες είχαμε ξεκινήσει μια διαδικασία συλλογής υπογραφών για κατάθεση στη Σχολή αιτημάτων σχετικών με την λειτουργία της βιβλιοθήκης. Μαζεύτηκαν 516 υπογραφές από μεταπτυχιακούς φοιτητές (173) και από προπτυχιακούς (343) φοιτητές της Νομικής. Η κατάσταση είναι γνωστή εδώ και χρόνια -από το πρώτο έτος μου που έχω ζωντανή μνήμη-. Βιβλιοθήκες πανεπιστημιακές που λειτουργούν στην καλύτερη περίπτωση με ωράριο καταστημάτων, με μέρες που κλείνουν νωρίτερα και μέρες που κλείνουν λιγότερο νωρίς, με βιβλία που ψάχνεις να βρεις χρονολογία έκδοσης που να ξεκινάει από 2, με μόνη ηλεκτρονική βάση το google, και με μόνη δυνατότητα να μελετήσεις και στο σπίτι σου ένα βιβλίο, να το φωτοτυπήσεις σε κάποιον θαρραλέο φωτοτυπά που δεν θα φοβάται τα πρόστιμα για παραβίαση πνευματικής ιδιοκτησίας. Όσοι έχουμε φίλους που σπουδάζουν έξω, συχνά τους ζητάμε κάποιο άρθρο που μπορούν να βρουν με τους κωδικούς τους και να μας το στείλουν. Ακόμα κι αν σπουδάζουν σε πανεπιστήμια που σε μεταπτυχιακό επίπεδο έχουν χαμηλότερα δίδακτρα από αυτά που πληρώνουμε εμείς πλέον.

Έχει κατά κάποιον τρόπο εντυπωθεί ως άφευκτη πραγματικότητα, ότι οι μεταπτυχιακές σπουδές στην Ελλάδα είναι κάτι λίγο καλύτερο από το πάρκινγκ. Ότι απλά περιμένεις έναν χρόνο μέχρι να φύγεις έξω για να κάνεις το καλό μεταπτυχιακό. Ότι εδώ συμπληρώνεις απλά με ένα χαρτί το σι βι σου για τις αιτήσεις που θα κάνεις για έξω. Λες και μπορούμε όλοι να φύγουμε μετά. Και δεν μιλάω για τις απλησίαστες Αμερική και Αγγλία (και όχι δεν φτάνουν οι υποτροφίες που μπορεί να πάρει κάποιος για να φύγει μόνες τους) αλλά ακόμα και για τις πιο φιλικές στα χαμηλά και μέτρια οικονομικά στρώματα Ολλανδία, Γαλλία, Γερμανία κλπ. Λες και έχουμε έναν χρόνο για πέταμα. Ε δεν έχουμε. Και μπορεί και να μην καταφέρουμε ποτέ να φύγουμε για σπουδές έξω. Γιατί είναι ακριβές. Και γιατί δεν τις σηκώνει η τσέπη ούτε η δικιά μας ούτε του σπιτιού μας. Αλλά σηκώνει το κεφάλι μας βαθύτερες σπουδές, σηκώνει η διάθεσή μας την έρευνα, σηκώνει και η καθημερινότητά μας ένα κυνήγι νοήματος μέσα από την επιστήμη. Και γενικώς σηκώνει μια σοβαρότητα σε αποφάσεις για τη ζωή μας, όπως αυτή των σπουδών. Τις οποίες τις θέλουμε ουσιαστικές. Και θέλουμε να ενισχύσουμε και το ερευνητικό δυναμικό της χώρας στην οποία μένουμε και στην οποία σπουδάζουμε.

Και το κυριότερο. Μέσα σε όλη την μιζέρια και την κακομοιριά που μας έχει βαρέσει αυτά τα χρόνια, έχουμε πάθει ανοσία σε όλα. Όσο προβληματική και να είναι η κατάσταση που μας έρχεται, λέμε δε βαριέσαι. Κάνουμε γκρουπ θέραπι στα μέσα μεταφοράς μέχρι το σπίτι και στο φέισμπουκ. Και ξεχνάμε τι είναι αυτό που ακόμα μπορούμε να κάνουμε: Να φωνάξουμε. Να πούμε τουλάχιστον ότι ξέρετε κάτι, όχι δεν είναι αποδεκτές αυτές οι συνθήκες. Και θα σας το λέμε. Θα σας φωνάζουμε όσο μπορούμε ότι αυτό που μας δίνετε δεν μας σέβεται. Ως φοιτητές, ως εργαζόμενους, ως νέους ανθρώπους που κάτι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους. Ε, αυτή την ανοσία την αφήσαμε πεντακόσιοι τόσοι άνθρωποι στην άκρη. Και είπαμε, όχι, θέλουμε καλές σπουδές. Δεν είμαστε εδώ για παρκάρισμα μέχρι την ανεργία. Δεν είμαστε εδώ για να βλέπουμε μόνο τους εύπορους από εμάς να φεύγουν έξω για να μας λένε μετά ιστορίες για το τι είναι πανεπιστήμιο. Θέλουμε και εδώ πανεπιστήμιο. Και θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να το έχουμε».

Φοιτητικά Νέα/Foititikanea.gr