Η πρώτη νίκη του φοιτητικού κινήματος κατά των ναρκεμπόρων στο ΑΠΘ - Η πικρή επίγευση

Η πρώτη νίκη του φοιτητικού κινήματος κατά των ναρκεμπόρων στο ΑΠΘ - Η πικρή επίγευση

Αριστοτέλειο Παν. Θεσσαλονίκης: «Το πανεπιστήμιο μας ανήκει», ήταν ο τίτλος άρθρου μου στα «ΝΕΑ» (23/10) που το έκλεινα γράφοντας πως είναι καιρός οι φοιτητές να πάρουμε το μαστίγιο του λόγου και να εκδιώξουμε τους εμπόρους.

Σε μια εποχή όμως που λέξεις όπως ελευθερία, φασισμός ή άσυλο έχουν χάσει το νόημά τους κι έχουν γίνει καραμέλα και φάρμακο διά πάσαν νόσον, μάλλον το μαστίγιο του λόγου μοιάζει με χάδι εις ώτα μη ακουόντων.


*Γράφει η φοιτήτρια του ΑΠΘ, Ελπίδα Πετμεζά

Στο διάστημα που μεσολάβησε η προσπάθειά μας έλαβε ευρεία δημοσιότητα, καθώς οι υπογραφές που συλλέξαμε έφτασαν τις 2.500! Σ" αυτές προστέθηκαν και εκατοντάδες υπογραφές των καθηγητών του ΑΠΘ, που με ανάλογη πρωτοβουλία αντέδρασαν στην κατάσταση που όλοι μας ζούμε και εξέφρασαν τη στήριξή τους στην κίνησή μας. 

Ωστόσο, στις 6/12, στα επεισόδια με αφορμή την επέτειο δολοφονίας του Α. Γρηγορόπουλου, οι φοιτητές είδαμε με τα μάτια μας εμπόρους ναρκωτικών να μεταχειρίζονται όπλα πολύ πιο δραστικά. Βαριοπούλες και στειλιάρια επιστρατεύτηκαν για να ξηλωθούν ακόμη μια φορά τα μάρμαρα της Φιλοσοφικής. Μολότοφ και καδρόνια χρησιμοποιήθηκαν για την καταστροφή της Θεολογικής.

Μέσα σε ένα τέτοιο ανίατα μεσοπολεμικό κλίμα, είναι να αναρωτιέται κανείς: μας ανήκει όντως το πανεπιστήμιο; Μήπως τελικά να αποδεχθούμε ότι ο χώρος δεν ανήκει σε όσους τον αγαπούν, αλλά σε όσους ατιμώρητα τον καταστρέφουν; Μήπως τελικά το μόνο που ανήκει σε μας, σε όλους τους πολίτες, είναι η υποχρέωση να πληρώνουμε τα – κυριολεκτικά – σπασμένα; Ο διαχρονικός στρουθοκαμηλισμός της πολιτικής ηγεσίας μάλλον σε αυτό το συμπέρασμα οδηγεί.

Χθες, Τρίτη 11/12, περπατώντας με σφιγμένο στομάχι στο καθημαγμένο πνευματικό μου σπίτι είδα για πρώτη φορά τους χώρους του πανεπιστημίου άδειους από ναρκεμπόρους. Αυτό χάρη στη μεγάλη επιχείρηση της Αστυνομίας, που όπως διάβασα έκανε σαράντα συλλήψεις, υποθέτω και στον απόηχο της νέας κραυγής – κατακραυγής των φοιτητών μέσω της επιστολής μας προς τις πολιτικές Αρχές, τα κόμματα και την ίδια την Αστυνομία. Είναι μια μικρή νίκη του φοιτητικού «κινήματος» αυτή. Αλλά είναι μια πύρρειος νίκη και μια νίκη που αφήνει πικρή επίγευση, αν αναλογιστεί κανείς ότι οι αρμόδιοι αποφασίζουν να παρέμβουν μόνο όταν διογκωθεί τόσο η διαμαρτυρία και τα ΜΜΕ αποφασίσουν να τους τραβήξουν το αφτί. Νίκη για μένα, και για χιλιάδες φοιτητές και καθηγητές του ΑΠΘ, θα είναι το να μπορούμε επί μονίμου βάσεως να νιώθουμε ασφαλείς στον χώρο του πανεπιστημίου. Νίκη θα είναι κάποια στιγμή αν σύσσωμη η πολιτική ζωή της χώρας αντί να αναλώνεται σε μικροκομματικές βεντέτες, να καταλήξει σε μια αποδεκτή λύση που να διασφαλίζει την ελάχιστη αυτονόητη προϋπόθεση, τη σωματική μας ακεραιότητα, γιατί αλλιώς η μάχη έχει χαθεί.

Γιατί όσο κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτή είναι η νέα κανονικότητα που πρέπει να αποδεχθούμε, χαμένοι δεν είναι μόνον οι φοιτητές, χαμένη είναι η ευνομούμενη δημοκρατία, χαμένη είναι η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον των νέων σε αυτή τη χώρα, κι όχι ως μετανάστες στο εξωτερικό. Πολλά μένουν να γίνουν ακόμη, αν θέλουμε να ελπίζουμε πως κάποια μέρα θα «νικήσουμε». Μα όπως λέει κι ο Αναγνωστάκης, «ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει, όμως εγώ δεν παραδέχθηκα την ήττα».

*Η φοιτήτρια Ελπίδα Πετμεζά είναι η ψυχή του κινήματος κατά των ναρκεμπόρων στο ΑΠΘ.

Φοιτητής ΑΠΘ στα «Φοιτητικά Νέα»: Μία εικόνα, χιλιάδες λέξεις ντροπής

ΑΠΘ: Απονομή βραβείων τιμής σε φοιτητές για τις δράσεις τους κατά των ναρκωτικών και την αποκατάσταση της Θεολογικής Σχολής

Δείτε ΕΔΩ όλα τα τελευταία Φοιτητικά Νέα.

Φοιτητικά Νέα/Foititikanea.gr