Ανακοίνωση του Συλλόγου Μεταπτυχιακών Φοιτητών Παντείου Πανεπιστημίου για τον θάνατο του καθηγητή μας, Σταύρου Κωνσταντακόπουλου

Σάββατο, 28 Φεβρουαρίου 2015,  Αθήνα

Είναι μερικά ακούσματα που δεν φαίνονται πιστευτά. Και τα συζητάμε, λες και ψάχνουμε τρόπο να τα αλλάξουμε. Είναι μερικά ταιριάσματα των λέξεων που φαίνονται ασύλληπτα. Να γράφουμε για τον θάνατο και δυο λέξεις παραπέρα το όνομά του. Του Σταύρου Κωνσταντακόπουλου. Του καθηγητή μας.

Ο Σταύρος ήταν όλα όσα γράφονται αυτές τις μέρες για αυτόν. Μία πολύ δυνατή προσωπικότητα. Ένα ζωντανός άνθρωπος. Ένας μαχητής της επιστήμης. Καταλαβαίναμε εύκολα την τεράστια όρεξη του να διαβάζει, για να μαθαίνει και να μας μαθαίνει. Να μαθαίνει για να ερμηνεύει. Και να εκλαϊκεύει για να τα μαθαίνει σε εμάς, σε όλους. Ο Σταύρος ήταν ένας πολύ άμεσος άνθρωπος. Που δεν δίσταζε να κατέβει από το υψηλό ύφος της πανεπιστημιακής έδρας, να συζητήσει μαζί μας τα πάντα, να κάνει όσο πιο παραστατικά μπορούσε ένα μάθημα, να το μετατρέψει σε μια σπαρταριστή ρητορεία, διανθισμένη με αναφορές στο σινεμά, στην ιστορία, στην πολιτική, στο ποδόσφαιρο, στην καθημερινότητά μας, για να τα δέσει όλα τελικά με τη θεωρία, για να μας δείξει το πως αυτά που μαθαίνουμε συνδέονται με αυτά που ζούμε. Ο Σταύρος ήταν ένας Κοινωνικός Επιστήμονας, με την πιο βαθιά ουσία της κάθε λέξης.

Ο Σταύρος Κωνσταντακόπουλος έδειχνε μια τεράστια μέριμνα για τους φοιτητές και τις φοιτήτριές του. Για να μας βοηθάει, για να μας στηρίζει, για να μας εξηγεί, να μας προτρέπει, να μας προστατεύει. Όχι, η λέξη μέριμνα τον αδικεί. Ο Σταύρος είχε μια μεγάλη αγάπη για τους φοιτητές του. Είχε μια τεράστια αγάπη για το δημόσιο πανεπιστήμιο. Για αυτό μας μιλούσε και μέσα στα μαθήματα. Για αυτό αγωνιζόταν και αυτό προστάτευε, γιατί το αναγνώριζε ως την κιβωτό των μεγάλων κοινωνικών νοημάτων και ως προστασία της πιο βασικής αρχής: της ισότητας. Αυτής που θεωρούσε πως ξεχώριζε τους δικούς του από τους άλλους.

Αγαπάμε τους δασκάλους μας και τους θυμόμαστε γιατί μας μάθανε γράμματα. Ο Σταύρος μας έμαθε ακόμη περισσότερα. Για αυτό μιλάμε για αυτόν με το όνομά του. Γιατί η διαδρομή του μέσα στις ζωές μας ήταν μια απόλαυση. Και για αυτό δεν το βαστάμε εύκολα. Γιατί οι χαρισματικοί άνθρωποι, οι άνθρωποι με αυτήν την πληθωρική παρουσία είναι μια ευτυχία όταν τους ζεις και μια δυστυχία όταν τους χάνεις. Όταν ο πόνος ημερεύει, στο τέλος, χαίρεσαι που τους γνώρισες και σε διαμόρφωσαν.

Καληνύχτα στον δάσκαλό μας. Η σκέψη του θα είναι ενεργή στη δική μας. Όσο κι αν θα πονάει.

Οι μαθητές σου

Φοιτητικά Νέα/Foititikanea.gr

Tweet

 

ΣΧΟΛΙΑ

ΔΕΙΤΕ ΠΡΩΤΟΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΑ ΝΕΑ ΣΤΟ GOOGLE NEWS

"Sponsored"

Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Κάνε την αίτησή σου τώρα!