Πρύτανης ΟΠΑ: Brain drain θα πει και «δεν σε θέλω»

Πρύτανης ΟΠΑ: Brain drain θα πει και «δεν σε θέλω»

Τα τελευταία χρόνια, την περίοδο της κρίσης, παρατηρείται το φαινόμενο νέοι και νέες με καλές σπουδές -αυτό που Θα ονομάζαμε ανθρώπινο κεφάλαιο για την πρόοδο της χώρας- να φεύγουν στο εξωτερικό. Η απλόίκή και εύκολα αποδεκτή ερμηνεία είναι ότι φεύγουν για να βρουν εργασία. Η ερμηνεία αυτή, αν και εν μέρει είναι βάσιμη, εντούτοις είναι μονοδιάστατη, αφού αγνοεί άλλες εξίσου σημαντικές -αν όχι σημαντικότερες- εκδοχές. Κι όταν αγνοούνται τα πραγματικά αίτια των ανθρώπινων αποφάσεων, δεν μπορεί κάποιος να παρέμβει διορθωτικά.

Πολλοί νέοι, ακόμα και πριν ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, είτε προβληματίζονται είτε το έχουν αποφασίσει να φύγουν στο εξωτερικό. Θυμός, απογοήτευση, αποκαρδίωση και οργή είναι τα συναισθήματα που αποτελούν τα κίνητρά τους και τους οδηγούς των αποφάσεών τους. Η συνολική εικόνα για τη χώρα τούς απωθεί. Η Ελλάδα ως διεθνής επαίτης, η χώρα των ψεύτικων παλικαρισμών, η φτώχεια πολιτικού λόγου και πολιτικών, η ανυποληψία των Θεσμών, η κατίσχυση του δικαίου του δυνατού έναντι του νόμου, φαινόμενα ανομίας και αυθαιρεσίας που μένουν ατιμώρητα, όλα αυτά, πιθανώς μαζί με άλλα, συνθέτουν την εικόνα και αναδεικνύουν τους πρωταγωνιστές. Με αυτούς τους πρωταγωνιστές οι νέοι αυτοί δεν Θέλουν να μοιραστούν τη ζωή τους.


Βέβαια, ανέκαθεν το νεανικό βλέμμα, με την απολυτότητα και τη διεισδυτικότητα που πάντα το διακρίνουν, εντόπιζε ή ανακάλυπτε παθογένειες και προβλήματα στον δημόσιο βίο, ακόμα και καθ' υπερβολήν. Όμως, η αυτονόητη στάση ήταν η ανατροπή όλων αυτών και η οικοδόμηση μιας καλύτερης κοινωνίας. Η προσέγγιση αυτή άλλοτε ήταν πλειοψηφική, συσπείρωνε το καλύτερο κομμάτι της νεολαίας και δημιουργούσε προοπτική. Σήμερα αυτή η προσέγγιση αντικαταστάθηκε από τη στάση αδιαφορίας ή την τάση φυγής.

Όλοι οι νέοι που φεύγουν αποχωρούν γιατί δεν Θέλουν να ασχοληθούν μ' εμάς. Με τη μετριότητά μας, με την αδυναμία μας, που τη διαλαλούμε σαν πλεονέκτημα και προσόν, με την αυθαιρεσία των μικροομάδων που λυμαίνονται τον δημόσιο βίο και τον δημόσιο χώρο, με την απουσία στόχων και ηγεσιών. Κι όταν όλοι αυτοί φύγουν, θα μείνουμε βουτηγμένοι στην «εθνική μας μοναξιά» και θα αναμένουμε ως υπερήλικοι κάτοικοι εγκαταλειμμένου χωριού να δούμε τα παιδιά μας τα καλοκαίρια και στις μεγάλες εορτές.

Αν δεν Θέλουμε να υποταχτούμε σε αυτή την προοπτική, θα πρέπει επειγόντως να αναρωτηθούμε τι πρέπει να αλλάξει μέσα μας και γύρω μας.

Γράφει ο Πρύτανης του ΟΠΑ, Εμμανουήλ Γιακουμάκης στην «ΟΠΑ NEWS»

Φοιτητικά Νέα/Foititikanea.gr

 


https://www.foititikanea.gr