Ένα project διαρκείας στη στοά της οδού Πανεπιστημίου 44 στο πλαίσιο της ΜΟΚΕ της ΑΣΚΤ

Ένα project διαρκείας στη στοά της οδού Πανεπιστημίου 44 στο πλαίσιο της ΜΟΚΕ της ΑΣΚΤ

Η Μονάδα Καινοτομίας & Επιχειρηματικότητας (ΜΟΚΕ) της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών παρουσιάζει το project διαρκείας Εντός/Εκτός κατά το οποίο έργα φοιτητών και προσφάτων αποφοίτων της ΑΣΚΤ θα φιλοξενηθούν διαδοχικά ανά δεκαπενθήμερο στο χώρο ενός ανενεργού καταστήματος στο Μέγαρο Κωνσταντόπουλου, εντός της στοάς της οδού Πανεπιστημίου 44. Η επιμέλεια του project ανήκει στην ιστορικό τέχνης Χάρι Κανελλοπούλου.

Οι συμμετέχοντες καλούνται να δημιουργήσουν έργα με αφορμή αυτό το χώρο σε ένα σημείο της πόλης στα όρια ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο. Εντός μιας προστατευμένης «προθήκης», αλλά εκτός ενός συμβατικού εκθεσιακού χώρου, εντός του αστικού μικρόκοσμου μιας στοάς και εκτός του κεντρικού δικτύου της πόλης, σε ένα ζωτικό χώρο ανάμεσα στο «στεγασμένο» και το «υπαίθριο», οι καλλιτέχνες θα διερευνήσουν τη διαδραστική σχέση μεταξύ έργου και θεατή, διεκδικώντας το δημόσιο βλέμμα και την προσοχή προς την εικαστική δημιουργία.


Το έργο της Άντας Πετρανάκη Τα τάματα του Ζάντμαν αποτελεί την πρώτη εικαστική παρέμβαση στη στοά της Πανεπιστημίου 44, η οποία θα φιλοξενηθεί στο χώρο από τις 5 έως τις 16 Μαρτίου 2015. Τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν την Πέμπτη 5 Μαρτίου 2015, στις 19:00.

Άντα Πετρανάκη, Τα τάματα του Ζάντμαν

Εγκαίνια: Πέμπτη 5 Μαρτίου 2015 στις 19:00

Μέγαρο Κωνσταντοπούλου, στοά της οδού Πανεπιστημίου 44

Διάρκεια έκθεσης: 5-16 Μαρτίου 2015

Τα τάματα του Ζάντμαν είναι μία συλλογή απεικονίσεων ανθρώπινων βλεμμάτων που αναζητούν την ανταπόκριση στο βλέμμα του περαστικού θεατή. Στο μικρό, ημιφωτισμένο χώρο της στοάς, στήνεται μία εγκατάσταση όπου το ιδιωτικό αναμοχλεύεται με το δημόσιο και το οικείο συνυπάρχει με το απόκοσμο.

Το έργο της Πετρανάκη εκκινεί από το διήγημα του Γερμανού ρομαντικού συγγραφέα E.T.A. Hoffman Der Sandmann –από το μύθο του κακού Αμμάνθρωπου που τα βράδια αρπάζει ως λάφυρο τα μάτια των ξάγρυπνων παιδιών– αλλά και από την οικειοποίηση αυτής της ιστορίας από τον Ζίγκμουντ Φρόιντ στο δοκίμιό του Το ανοίκειο, προκειμένου να μιλήσει για το μηχανισμό της απώθησης του τραύματος και της ακούσιας επανάληψης του φόβου ανάκλησής του. Τα βλέμματα της εγκατάστασης –συγκεντρωμένα και τακτοποιημένα στις προθήκες τους– μοιάζουν να φέρουν στην επιφάνεια ό,τι οφείλει να παραμείνει κρυφό, το φόβο της απώλειας ενός θησαυρού πολύτιμου και βαθιά προσωπικού. Αν και φαίνονται «παγιδευμένα» από κάποιον που καιροφυλακτούσε να τα αρπάξει, λειτουργούν ως «παράθυρα» περισυλλογής, αυτοπαρατήρησης και αυτοκριτικής. Διεκδικούν την προσοχή μας και μπορούν ευθύβολα να μας κοιτούν, επιζητώντας την αναμέτρησή μας με τον Άλλον,  αλλά τελικά και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Τα τάματα του Ζάντμαν είναι ένα έργο-σχόλιο για τη διττή ματιά πάνω στα πράγματα, ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, το συνειδητό και το υποσυνείδητο, και για τη δύναμη του βλέμματος που διαμοιράζεται ανάμεσα στο «σάρκινο μάτι», παρατηρητή του εξωτερικού κόσμου, και στο «μάτι της ψυχής» που διαγράφει εσώτερες διαδρομές και αναζητήσεις.

Φοιτητικά Νέα/Foititikanea.gr